Fantastisch nieuws

natuurlijk, dat kleine stukje papyrus waarop te lezen zou staan dat Jezus over 'mijn vrouw' sprak. 'Was hij dan toch getrouwd?' zo vraagt men zich af. En: 'Zijn bepaalde pseudo-wetenschappers dan toch minder pseudo en meer wetenschappelijk dan men altijd had aangenomen?'

Het is een feit dat een hele schare onderzoekers/schrijvers zoals Michael Baigent, Richard Leigh, Henry Lincoln, Laurence Gardner, Lynn Picknett, Clive Prince, Marije Gimbutas, Annine van der Meer, Merline Stone en last but not least Dan Brown al jaren trachten ons wereldbeeld bij te schaven. Iedere lezer die hen theorieën met een open geest tegemoet treedt, kan niet anders dan concluderen dat hun aangehaalde heldere argumenten verre van gezocht of gefabriceerd lijken. Integendeel, anno 2012 wordt het steeds duidelijker dat de katholieke kerk een prachtig, waar gebeurd verhaal ernstig heeft verdraaid met het oog op onder andere de discriminatie van vrouwen. Dat de mannelijke kerk van Rome - Roma - precies het omgekeerde van de kerk van liefde - Amor - werd, is alles behalve toeval maar het resultaat van een doordacht plan waarbij de menselijke ziel werd verkocht in ruil voor macht en geld. 

Het is trouwens ook alles behalve toeval dat de nieuwsstroom om de zoveel tijd van dit soort nieuws wordt voorzien. Waarmee ik wil zeggen dat de discussie al vanaf het begin gaande is want nooit tot een voor allen bevredigende conclusie is gekomen. Kijk, en daarin ligt precies de kern, de motor van het conflict. De mannelijke hersenhelft - die vrouwen natuurlijk ook bezitten - is namelijk vooral gericht op een analytische denkwijze waarbij uit wordt gegaan van drie principes: identiteit (a is a), contradictie (a is niet b) en de uitgesloten middelaar (het is uitgesloten dat a zowel a als niet-a kan zijn). Analytisch denken leidt met andere woorden tot dualisme waarbij tegenstellingen worden benadrukt en strijd als het enige middel wordt gezien om de verschillen op te lossen en/of vooruitgang te boeken. 

Het synthetische denken gaat uit van drie andere principes: analogie (iets vertoont overeenkomst met iets anders), polaire oppositie (iets wordt pas duidelijk door het contrast met iets anders) en de ingesloten middelaar (alles hangt met alles samen en elk onderdeel bepaalt hoe elk ander onderdeel wordt ervaren). Kortom, synthetisch denken geeft een polariteit waarbij de polen naast elkaar blijven bestaan en elkaar aanvullen en behoort tot een meer vrouwelijk georiënteerd bewustzijn.  

Als we bedenken dat het ideale evenwicht, een mens betreft waarbij het analytische (lees: mannelijke) en synthetische (lees: vrouwelijke) denken in evenwicht zijn, dan wordt stilaan duidelijk hoe de vork in de steel steekt en wie Jezus was. Wie dit evenwicht vindt, maakt immers contact met de Bron en die is nog steeds, vanaf het allereerste begin, in de ziel werkzaam. 'Door Hem en met Hem en in Hem' werd door de kerk als God de Vader bestempeld. Maar natuurlijk was er ook een Godin de Moeder. 'Mijn droeve bruid', noemde Jezus haar, want zelfs in die tijd was er reeds zoveel onrecht dat 'alles weende'. 

Neen, Maria Magdalena was geen hoer maar Jezus' eerste apostel; 'zij die alles wist'. In haar vond Jezus zijn natuurlijke tegengewicht en samen vormden ze een druppel in een oceaan die tot op de dag van vandaag een reeks concentrische cirkels heeft voortgebracht. Het zijn deze schokgolven, deze naweeën die ons nog steeds bezighouden en waarvoor we hen ten zeerste dankbaar mogen zijn. Zij zetten ons immers aan verder te zoeken en onze ogen en onze geest te openen voor het meest ondenkbare; het Allerhoogste.

Zoals wel meer koppels van hun kaliber dat in het verleden hebben gedaan - ik denk aan Isis en Osiris, Adam en Eva, enzovoort - stonden Jezus en Maria aan het hoofd van een nieuw tijdperk. Zij belichaamden de mens van de toekomst; een ideaal voor allen bereikbaar. Net zoals wij allemaal, waren zij menselijk en goddelijk tegelijk; alleen waren zij zich daarvan bewust want zij kenden de Waarheid.

'Mmm..' zo moet de prille katholieke kerk destijds hebben gedacht, 'Die Waarheid, daar kunnen we geld uit slaan. Die ongelofelijke macht moet trouwens toch gecentraliseerd. Degenen die dat niet begrijpen, staan de vooruitgang in de weg. En alle anderen worden bekeerd. Klaar is Kees! Waar gaat de wereld immers naartoe als zomaar iedereen tot God kan opklimmen? Daar kan toch alleen maar chaos van komen?'
Dat die chaos er toch kwam, ondanks de verwoede pogingen van deze moorddadige kerk, zegt natuurlijk alles over de blinde koers die werd uitgestippeld. Kijk, mensen werden niet gerespecteerd en  begeleid in hun eigen zoektocht, maar als slaven behandeld en aan hun lot overgelaten terwijl ze ten allen tijde dienden te gehoorzamen aan allerlei regels waarvan ze het nut niet eens kenden.
Het resultaat? Na eeuwen van ziekmakende onderdrukking werd het kind met het badwater weggegoten en God voor dood verklaard. De huidige opleving van de spirituele mens is hierop gelukkig het lang verwachte antwoord. 

Iets werd lang geleden toegedekt en onderdrukt; iets dat nog steeds naar een uitweg zoekt. Dat 'iets' wenst aan de oppervlakte te komen. Het wil worden (h)erkend en door dat te doen, zullen wij onszelf eindelijk helen. Dat dat iets onze een-gemaakte ziel is, had je al begrepen. Na ruim 2000 jaar zijn de Jezus en Maria Magdalena in ons gelukkig nog steeds springlevend. Aan jou om ze opnieuw wakker te kussen en ze te verwelkomen in je hart. 

Met de verkiezingen

in aantocht wordt het debat over de westerse cultuur en de islam weer aangescherpt. Het debat liep zelfs weer in uit in een conflict-situatie naar aanleiding van een film die momenteel op you tube te zien is en die anti-islamitisch zou zijn. Hoog tijd dus om even te kijken naar wat er hier in werkelijkheid aan de hand is. Eerst en vooral moeten we proberen de achtergrond en de oorsprong van deze zogenaamde tegenstelling te begrijpen. 

In een notendop.

In de middeleeuwen was de religie in de westerse cultuur overheersend. Zowel de economie als de wetenschap, de moraal en de kunst waren ondergeschikt aan religie. Die overheersende, laten we gerust zeggen, verstikkende positie van de religie werd in de renaissance drastisch doorbroken. Aan de ene kant begon de wetenschap zich volledig zelfstandig te ontwikkelen. De ontdekkingen van Galilei - de Aarde is rond en cirkelt rond de Zon; het is niet andersom! - zijn daar een voorbeeld van. Denk ook aan mannen als Francis Bacon - Men dient de leeuw aan zijn staart te trekken! Aan de andere kant ontwikkelde Calvijn het protestantisme op een manier waarbij de afstand tussen de mensen en God onoverbrugbaar groot werd. Onder andere Max Weber heeft laten zien dat dit heeft meegebracht dat de protestantse gelovige zich niet meer naar de hemel maar naar de wereld ging richten. De gedachte daarbij was dat succes in werelds werk en/of in een beroep een teken kon zijn van uitverkoring. Het was deze filosofie die leidde tot de bevrijding van de economie. Geen wonder dat het kapitalistische marktsysteem zich 'bijzonder krachtig' kon ontwikkelen, de technologische 'vooruitgang' een hoge vlucht nam en dat een enorme 'welvaart-stijging' het licht zag. 

Vandaag zijn we 2012 en heeft dit systeem zich over de hele wereld verspreid (lees: opgedrongen). Eerst onder invloed van het kolonialisme, later de door de zogenaamde een-makende krachten van de handel en het kapitaal-verkeer. We leven met z'n allen in een tijd van globalisering... hoera! Maar is dat wel zo fantastisch? Het Westen houdt de wereld graag voor dat zij een cultuur heeft doen ontstaan waarin de verschillende terreinen van menselijke activiteit - economie, wetenschap, moraal en kunst - veel vrijer werden, 'minder onderworpen aan de dogma's en de heerschappij van de kerk'. In de wetenschap kon mijn 'vrijelijk' onderzoek doen; in de moraaltheorie kon men vrijelijk speculeren over wat goed was en wat niet, en de kunst kon haar eigen onderwerpen kiezen in de natuur en het leven van de mensen. De politiek boog zich over de afschaffing van de slavernij, pers-'vrijheid', enzovoort. Wat  het Westen niet volledig beseft, is dat het alles behalve vrij is. Zij houdt haar blik immers enkel en alleen op de toekomst gericht. Vooral in de economie, die zoals gezegd zo'n grote 'welvaart-stijging' mogelijk heeft gemaakt, is het winst-streven, het eigenbelang en het consumisme allesoverheersend. Het allernieuwste van het allernieuwste is nog niet nieuw genoeg. Wat denk jij dat het resultaat is van zulk een eenzijdig beleid? 

De crisis waarin het Westen zich momenteel bevindt gaat oneindig veel dieper dan men over het algemeen aanneemt of vermoedt. De slogan 'God is dood!' heeft de westerse mens niet alleen 'vrij' gemaakt maar al zijn sociale normen en waarden als het ware ons-waard. Simpel gezegd? Het is niet omdat het christen-dom het destijds aan het verkeerde eind had dat alle religie slechts iets voor halfgare idioten is! 

Kijk, de zin en het doel van ware religie is om de mensheid tot eenheid te brengen, want in ware religie gaat het telkens weer om het hernieuwen van het eeuwigdurende verbond: het verbinden van de mens met de Ene. En of je die Ene nu God noemt, of Allah, Jahwe of de Tao doet er niet toe. Woorden zijn in die zin slechts vormen. 

Van tijd tot tijd zijn er boodschappers geweest - verlichte geesten - die zich heel sterk bewust waren van het Licht van dat Ene Wezen en zij hebben de mensen daarover verteld. Maar zij brachten een bepaalde boodschap over die een antwoord gaf op de vragen van de mensen in die tijd. 

Wanneer we nu kijken naar de wereld van de islam, dan zien we dat de islamitische wereld gekenmerkt wordt door een conservatieve geest. Moslims kijken naar het verleden, naar de 'gouden eeuw' van hun profeet Mohammed en zijn volgelingen. Het ideaal van elke moslim is om zoals Mohammed te leven en een ideale maatschappij te vormen zoals die was ten tijde van deze Profeet. Daarom is de islam ook een zeer praktijk-gerichte religie. In de islam ligt de nadruk op 'ortho-praxis' terwijl die bij het christen-dom op 'ortho-doxie' of het 'juiste geloof' ligt. Hier kom ik zo meteen op terug. 

Deze conservatieve geest zorgde ervoor dat de islamitische filosofen sterk beïnvloed bleven door Oude denkers. Vanaf de late elfde eeuw ontwikkelde Al Ghazali een 'nieuwe' wijsheid die 'terug'-greep naar de volledige integratie van theologie, filosofie en mystiek. Deze 'nieuwe' wijsheid leefde nog lang voort, tot in de achttiende en negentiende eeuw, in ook wel vernieuwende vormen. Wanneer het lijkt alsof zij daarbij geen nieuwe grond cultiveert, dan komt dat doordat deze mystieke benadering van de filosofie van de schepping, diametraal tegenover de westerse wetenschappelijke staat. En hier belanden we bij de kern van de zaak.

In Universeel Soefisme heeft Dr. Witteveen dat verschil op de volgende manier beschreven: 'De wetenschap werkt met steeds meer toegespitste analyse en verfijnde observatie, de mystiek dringt ineens door tot de kern en ontdekt in een synthetische, innerlijke visie de essentiële aard en onderlinge samenhangen van de schepping.' 

Zie je, op deze wijze behield de islamitische cultuur een eenheid van wereldbeeld en vermeed ze het conflict tussen religie en wetenschap dat het religieuze (lees: spirituele) leven in het Westen zo heeft ondermijnd. De prijs die de islamitische wereld daarvoor betaalde, was dat zij in de ogen van het Westen ernstig achterbleef in zowel wetenschappelijke als technologische ontwikkeling. Wat het Westen 'vooruitgang' heeft genoemd is in de ogen van de islamitische wereld echter alles behalve vooruitgang want hoe kan er van vooruitgang sprake zijn als die gebaseerd is op loskoppeling en niet op eenheid? 

Het individu moest leven volgens God wet, de sharia, en het maatschappelijk leven van de moslims, zoals Karen Armstrong duidelijk heeft beschreven, moest ook in overeenstemming zijn met het ideaal van de Koran, van een rechtvaardige egalitaire maatschappij. In dit ideaal paste geen scheiding van staat en maatschappij. Men zou geen enkel deel van het leven kunnen afschermen van religie. Er moest eenheid van leven zijn. De politiek zou geheiligd moeten worden. 

Om nu terug te komen op die diametrale ontwikkeling. 

Telkens wanneer diepgaande tegenstellingen van deze aard aan het licht komen, krijgen ze de kans geboden een brug te slaan. In dit geval kan de brug enkel worden geslagen als men de positieve punten van beide kanten benadrukt en niet, zoals dat vandaag stelsel- of dwangmatig het geval is, enkel de negatieve! (Vandaar dat ik het woord pers-'vrijheid' hierboven tussen aanhalingstekens plaatste.) 

De westerse en islamtische cultuur zijn elkaars schaduw en zoals elke diepte-psycholoog of Jung-kenner weet, is de schaduw slechts je onbewuste tegenpool. 

Conclusie. 

Diep, heel diep vanbinnen, ergens ver weggestopt, wil de westerse mens erg graag terugkeren naar eenheid. Hij wil zijn waarden en normen terug, hij wil zijn lichaam, zijn geest, ja zelfs zijn transcendente of trans-persoonlijke geest terug. Hij wil vrede en niet langer gek worden gemaakt door die eindeloze stroom van negatieve berichten en die nieuwe vorm van slavernij die mensen als gekken doet werken en rondrennen en kopen en kopen en kopen zonder werkelijke vervulling en intens, waarachtig geluk. Omdat dit diepe verlangen naar harmonie lang geleden werd weggestopt, vreest hij het telkens het naar de oppervlakte komt want dan zet het zijn vertrouwde wereld op zijn kop. En het komt naar de oppervlakte! Wees daar maar zeker van! Daarvan is zelfs de liefste moslim-buur een voorbeeld. (Help! Ze palmen de volledige buurt in! Help! Ze staan zelfs op de verkiezingslijsten!) 

Om zijn eigen angst te onderdrukken, wil de westerse mens liefst alles onderdrukken wat hem aan die angst doet denken. Ja, ook die lieve moslim-buur moet het dan ontgelden en krijgt dan boze blikken toegeworpen. En als er dan eens een niet zo lieve moslim zijn mond opentrekt, dan lijkt een uitval gerechtvaardigd, nietwaar? Hij vraagt er toch zelf om? 

Diep, heel diep vanbinnen, ergens ver weggestopt, wil ook de moslim erg graag terugkeren naar eenheid. Dat terugkeren is zo een vanzelfsprekendheid en neemt zo zijn leven in beslag dat hij maar niet begrijpt dat het Westen dat niet lijkt te willen. Wat is er toch met dat Westen aan de hand dat het zich zo blind staart op de toekomst? Wat bezielt het Westen dat het zijn oude waarheden als waardeloze prullen achter zich aansleept? Snapt het Westen werkelijk niet dat alles staat en valt met eenheid rondom een goddelijk wezen? Denkt het werkelijk dat het alles zelfstandig doet, dat het zonder de levenskracht van de Ene niet eens zou bestaan? En waarom probeert het zijn onmenselijke ongeloof - zijn verachting voor de diepste schoonheid van het leven - zo hardnekkig op te dringen aan iedereen op deze planeet? Begrijpt het Westen niet dat haar waarheid van een zogenaamd niveau is? Het is geen doorleefde Waarheid; geen weten-schap maar slechts een veelvoud aan meningen die elkaar bekampen, ja, elkaar zelfs op eigen terrein een dolk in het hart steken... 

Wat een angstaanjagend monster is dit Westen! Wat een blinde, egoïstische veelvraat! Hier moeten we ons danig tegen verzetten en, als het erop aankomt, zullen we ons dienen te verdedigen ook... 

En zo komt het, beste lezer, dat beide partijen elkaar uit angst steeds grotesker te lijf gaan, terwijl inzicht in elkaars situatie en stipulatie van elkaar positieve punten alle verschil zou kunnen maken. 

Het is zo simpel, als eenvoud niet het moeilijkst van alles was! Een oog dat kijkt naar het verleden + een oog dat kijkt naar de toekomst = een blik die zich richt op het heden en daar ontdekt dat er geen grenzen bestaan dan slechts die, die we als onwetende mens zelf opwerpen. Kom dan, broeders en zusters, omhels elkaar en leer van elkaar datgene wat geleerd dient te worden opdat vrede op deze planeet kan bestaan.

De Ouden

begrepen dat het leven slechts een tijdelijk verblijf in de wereld is, en de dood een tijdelijke afwezigheid. Gedurende onze relatief korte tijd hier zouden we dus moeten luisteren naar onze eigen stem en vooral ons hart volgen. 

Waarom zouden we niet vrij zijn en ons eigen leven leiden? Waarom moeten we ons houden aan de regels van anderen en ernaar streven anderen een genoegen te doen? Waarom zou je je leven gebruiken om je door anderen te laten manipuleren, alleen ter wille van een naam en een reputatie? Waarom zou je je niet laten leiden door je hart en leven zonder de last van roem en erkenning?

Als er iets plezierigs op je weg komt, zou je daarvan moeten genieten. Laat je niet gevangen houden door een naam of een titel, want maatschappelijke conventies leiden af van de natuurlijke orde der dingen; de Tao.

De Tao is de levensbron van alle dingen en deze heilige macht manifesteert zich soms in de vorm van godheden en geesten. In de spirituele traditie van de Tao is devotie - of toewijding - een manier om eer te bewijzen aan de heilige macht die ons het leven heeft gegeven en ons heeft gevoed. Verder schept devotie een hechte band tussen de mens en het gewijde. Zolang die band blijft bestaan, zullen er op Aarde - en bij uitbreiding, het Heel-al - vrede en harmonie heersen. Als deze band wordt verstoord, treden de krachten van chaos naar voren en het zijn zij die de mens verwarren want uit evenwicht brengen. 

De huidige mensheid is verward en gedesorienteerd. Ik zie het leed van deze mensheid en word door mededogen bewogen om de leringen van de Ouden aan hen te verkondigen. Ik wil hun graag laten weten dat al het leven van de Tao afkomstig is. Als zij dat begrijpen, zullen zij heel lang leven want dan zal hun kiem niet sterven. Zij zullen de diepe essentie van het menselijk bestaan niet kwijtraken. Ze zullen uitstijgen boven het aardse bestaan en opgaan in de Tao. En neen, dit opgaan in de Tao is niet vervelend of saai; integendeel. Opgaan in de Tao betekent dat je ogen worden geopend voor de talrijke wonderen die onophoudelijk ons ware pad doen oplichten en doen schitteren. 

Als je wilt weten hoe je deze innerlijke energie moet voeden: het is echt niet zo ingewikkeld. Houd gewoon op met weglopen en afdwalen. Ontspan je lichaam, observeer je gedachten en laat ze als wolken voorbijdrijven. Ontdek dan dat datgene wat waarneemt en observeert - de Getuige - de eenheidsbewuste Geest van de Tao is. Sta dan op en verwaarloos deze Geest niet langer maar omhels Hem en voedt hem voortaan in alles wat je doet. Dan zal deze energie-massa in beweging komen, alles in beroering brengend. Neen, het is echt niet zo ingewikkeld. 

We verlaten nu,

zo schrijft Ken Wilber in zijn boek Zonder Grenzen aan het begin van hoofdstuk 9, Het transcendente zelf, het centaur-niveau en dalen af naar de transpersoonlijke fase: 'Hier laten we de vertrouwde en gewone zintuigelijke waarneming van onszelf en onze wereld achter ons. Want als we deze hogere wereld betreden beginnen we in contact te komen met een bewustzijn dat uitstijgt boven het individuele en dat de mens iets onthult dat ver boven zijn 'zelf' uitgaat. Elke echte discipline op dit niveau opent vroeg of laat voor het individu een bewustzijn dat zo diep en krachtig is, dat het hem uit zijn-zelf kan tillen naar de uitgestrekte en subtiele wereld van het transpersoonlijke. 

Maar helaas veroorzaken dit soort woorden bij de meeste moderne, geschoolde westerlingen enkel verbijstering, want met de algehele slapheid van de tegenwoordige religie hebben we grotendeels elke directe en sociaal aanvaarde manier tot transcendentie verloren. De gemiddelde mens zal daarom waarschijnlijk vol ongeloof luisteren als hem wordt verteld dat der, gevestigd in de diepste diepten van zijn wezen, een transpersoonlijk zelf huist, een zelf dat zijn individualiteit transcendeert en hem verbindt met een wereld buiten en achter tijd en ruimte. 

Het is bijzonder jammer dat we in het Westen de laatste paar eeuwen het transcendente meer en meer hebben onderdrukt. Deze onderdrukking, die even veelomvattend als subtiel is geweest, is zonder twijfel meer verantwoordelijk voor de ontevredenheid van onze huidige ongelukkige samenleving, dan welke onderdrukking van seksualiteit, vijandigheid, agressie, of andere oppervlakkige onderdrukkingen op de hogere niveaus van het spektrum dan ook. Verdringingen op het persona-, ego-, of centaur-niveau, hoe heftig of dramatisch ze ook kunnen zijn, zijn nooit veelomvattend genoeg om de teneur van een hele beschaving te bepalen; een beschaving waarvan de wortels altijd, of we ons er nu bewust van zijn of niet, hun grond vinden in het transcendente. We zijn er op de een of andere manier in geslaagd dit feit collectief te ontkennen. Maar omdat het onderdrukte nooit echt helemaal verbannen kan worden en alleen maar slapend kracht ligt te verzamelen, of in allerlei vermommingen naar boven komt, zien we tegenwoordig een toenemende belangstelling voor meditatie, psychische verschijnselen, yoga, oosterse religies, andere staten van bewustzijn, bio-feedback, buiten-lichamelijke ervaringen, enz. En omdat het in het algemeen zo lang onderdrukt is, neemt deze drang tot transcendentie soms bizarre vormen aan zoals zwarte magie, occultisme, misbruik van psychedelische drugs en goeroe-aanbidding in sektes. 

Ondanks al deze aandacht voor het transcendente hebben de meeste westerlingen toch veel moeite om te begrijpen dat er diep in hen iets is dat wezenlijk tijd en ruimte ontstijgt. Dat er in hen een bewustzijn is dat, omdat het boven het individuele bewustzijn uitstijgt, geen persoonlijke problemen, spanningen of angsten kent.' 

In plaats van meteen midden in een discussie over het transpersoonlijke zelf te springen, bespreekt Wilber vervolgens, als een soort inleiding, in het kort het werk van Carl G. Jung. Zo zegt Wilber: 'Jung, die volledig het bestaan van de hogere niveaus erkende, slaagde erin zijn navorsingen uit te breiden tot aan de transpersoonlijke fase. Jung was de eerste belangrijke Europese psycholoog die de belangrijkste aspecten van het transpersoonlijke gebied van het menselijk bewustzijn ontdekte en onderzocht.' 

Maar wat was het precies dat Jung had gevonden?

Wilber omschrijft het als volgt: Een stille bron die, evenals de diepten van de oceaan, nooit verstoord raakt, zelfs als de oppervlaktegolven van het bewustzijn opgezweept worden door stormvlagen van pijn, angst of wanhoop. (...) De bron, dit 'oog van de tornado' zal zijn heldere kalmte behouden, zelfs temidden van de rukwinden van angst en lijden die rond zijn centrum woeden. De ontdekking van die waarnemende kern is te vergelijken met een duik door de hoge golven van een stormachtige oceaan naar de kalme en veilige diepten van de bodem. In het begin zal je misschien niet meer dan een paar meter onder de opgezweepte golven van je emotie komen, maar met volharding kan je de kunst machtig worden om kilometers diep te duiken in de kalme bron van je ziel en uitgestrekt op de bodem liggen en op een alerte, maar afstandelijke manier kijken naar de beroeringen waarin je eens gevangen zat.'

Voor alle duidelijkheid: Wilber spreekt hier over het transpersoonlijke zelf of de getuige en heeft het nog niet over het zuiver eenheids-bewustzijn. In het eenheids-bewustzijn wordt de transpersoonlijke getuige namelijk ook nog eens 1 met alles waarvan het getuige is.

Via via

kreeg ik een mail doorgestuurd die de aandacht vroeg om de stad Aleppo. Gelegen aan de oude Zijderoute naar China is Aleppo, met zo'n twee miljoen inwoners, de tweede stad van Syrie. De eerste stad is Damascus. Momenteel wordt de slag om Aleppo uitgevochten. Met meer dan 17.000 door het regime omgebrachte mensen kunnen we gerust stellen dat er een ware massa-slachting plaatsvindt. De wereld intussen, staat er bij en kijkt ernaar. De VN is immers vleugellam gemaakt door een veto van Rusland dat voor miljoenen euro's wapens levert aan de Assad, en China, dat bang is voor opstanden in eigen land.  

Met Aleppo hebben we opnieuw een plek waar het gif momenteel uit de wonde spuit. Alle negativiteit die gedurende eeuwen werd opgebouwd en opgeslagen, zoekt zich momenteel een weg naar buiten. Daarmee een belangrijk signaal gevend dat ons met onze neus op de verouderde werkelijkheid van het dualisme drukt. Dat is goed omdat op die manier opgelopen wonden uiteindelijk kunnen worden verbonden en geheeld. Het is alleen jammer dat het weeral zo ver is moeten komen.

Laten we onze liefde sturen naar al die plekken en mensen op Aarde die onze liefde zo hard nodig hebben en daarbij niet langer een onderscheid maken tussen wie onze liefde verdient en niet verdient.  

Neuroplasticiteit.

Of de zogenaamde plasticiteit van de hersenen. Er wordt steeds meer over geschreven en dat is maar goed ook. Eind jaren tachtig werden de menselijke hersenen immers nog steeds beschouwd als een soort biologische computer die, zoals een wetenschapper het omschreef, 'gedachten uitscheiden zoals de nieren urine uitscheiden'. 

Gelukkig beseffen inmiddels een hele hoop weldenkende wetenschappers dat de organisatie van de hersenen veel buigzamer en vloeibaarder is dan deze vergelijking met een biologische computer veronderstelt. Onze hersenen veranderen namelijk met elke waarneming en elke handeling; vandaar de term plasticiteit. 

In het afgelopen decennium heeft onderzoek naar blinden door de heer Alvaro Pascual-Leone, professor aan de universiteit van Harvard, overtuigend de aanwezigheid van neuroplasticiteit bewezen. Begin jaren negentig van de vorige eeuw toonden Pascual-Leone en zijn collega's aan de National Institutes of Health aan, dat wanneer blinde volwassenen braille leerden lezen, het gebied van de somato-sensorische (= aanraak-gevoelige) cortex, die reageerde op de input van de leesvinger, enorm in omvang toenam. Anders gezegd? De hersenen pasten zich fysiek aan aan een nieuwe manier van 'zien'. 

In 1996 deden de onderzoekers een nog veel verbijsterender ontdekking: input van de gevoelige vinger deed niet alleen de somato-sensorische cortex aan de zijkant van de hersenen oplichten, maar ook delen van de visuele cortex aan de achterkant van de hersenen. 

Zou het kunnen, zo vragen Ross Heaven en Simon Buxton zich in hun boek Duisternis Belicht af, dat bij volwassen blinden nieuwe zenuwverbindingen zich vanuit de hersenen uitstrekken om neuraal 'ontroerend goed' te bezetten dat door gebrek aan input van hun blinde ogen vacant was gebleven? 

Pascual-Leone veronderstelt dat de verbindingen vanuit deze zintuigen met de visuele cortex bij ons allemaal misschien al aanwezig zijn, maar ongebruikt blijven zolang de ogen hun werk doen.  

De conclusie is dat de hersenen misschien helemaal niet zijn opgedeeld in zintuiglijke modaliteiten, en dat het heel goed mogelijk is dat wat de wetenschap de afgelopen honderd jaar de visuele cortex heeft genoemd, niet uitsluitend betrekking heeft op de ogen. We kunnen in feite met alle zintuigen 'zien'. Dat we van de natuurvolken nog heel wat (lees: alles) kunnen leren, blijkt ook nu weer. Dit is immers precies wat alle sjamanen van alle culturen weten en waaraan zij hun visionaire gave ontlenen. Zie je, het lijkt alsof zij hun ogen sluiten wanneer zij de duisternis binnentreden. In werkelijkheid opent hun hele lichaam zich en wordt daardoor uitermate gevoelig. Wat op het eerste zicht op duisternis leek, blijkt bij nader inzien van licht vervuld en te bruisen en te sprankelen.

Colin Wilson schrijft in zijn boek Mysteries over een blind Russisch meisje dat hardop en heel nauwkeurig kan lezen uit een normaal gedrukt boek door het gewoon plat op haar buik te leggen...

Heaven en Buxton: 'Als ziende mensen al na slechts vijf dagen in de duisternis goed braille kunnen lezen, waarom zouden na langere perioden in de duisternis soortgelijke neuroplastische veranderingen en verhoogde gevoeligheid niet over het gehele lichaam mogelijk zijn?'

Ja, waarom niet? Dat verklaart meteen ook waarom bepaalde mensen in visionaire opleiding zich vaak voor langere perioden terugtrokken in grotten of in onderaardse ruimtes.