in de liefde, het medelijden, de wijsheid en de kracht van ieder mens. Al deze aspecten vormen de ware mens. Haat, jaloezie, angst en nijd zijn slechts oppervlakkige bovenste lagen die zorgvuldig dienen te worden afgeschraapt. Het slijp-of vervolmakingproces dat daarbij komt kijken, en dat vergelijkbaar is met het werk van een steenkapper of beeldhouwer, noemen we het leven zoals het is met zijn vele ups and downs.
Ik laat me niet meer wijsmaken dat de mens niet geslepen werd. Op precies dezelfde manier als een parel in een schelp door de getijden glanzend en schitterend gemaakt, zo hebben talloze opeenvolgende levens ons gevormd tot wat wij vandaag zijn. En ja, wij hebben nog steeds modder in onze ogen die ons zicht serieus vertroebelt, maar daarachter, daar ergens in het exacte midden van die schijnbaar oneindig diepe donkere poel, schijnt het Licht toch zo dapper! Zonder van ophouden te weten, maant het ons aan en zet het ons aan het Leven. Met kloppend hart verbindt het alles steeds met alles. En het is niet de Bron van dit Alomvattende Licht die het soms af laat weten, maar degene die verblindt door de modder, in foutieve veronderstellingen leeft en dwaalt als een kip zonder kop.
Ook ik bezondig mij, jazeker, aan dit dwalen. Hoewel ik weet heb van het Licht en zelfs van zijn/haar Bron, lijkt dit dal soms, en soms zelfs vaak, met tranen tot aan de rand gevuld. En dan huil ik en dan lig ik in mijn bad en dan weet ik op den duur niet meer of het water van mezelf is of van de kraan... Jazeker, zulke dagen en nachten bestaan. Toch kom ik elke keer dankzij de wilskracht, de wijsheid, het medelijden en de liefde opnieuw tot het besef, dat slechts ik de schuldige ben. Ik en ik alleen. Het is een hele opluchting wanneer je ontdekt dat jijzelf je grootste vriend en vijand bent. Ja, daarin ligt het geschenk van werkelijke Vrijheid en ware groei besloten.
