in de Bron - en ja, ik kan dit woord niet anders dan met een hoofdletter schrijven! - ben je compleet. Tijd bestaat hier niet. Hier heerst slechts rust en liefde. Maar denk niet dat het saai zou zijn. De stromingen in het Veld zijn sterk, doelgericht, energiek en sprankelend zoals de bubbels in een glas champagne. Luchtbellen van eeuwige alwetendheid. Explosies van informatie.
Bereid je voor op vele malen meer antwoorden dan je ooit vragen hebt gehad.
Hier hoor je thuis. Hier voelt je lichaam veel groter en kleiner dan ooit en ben je waar je hoort te zijn.
Hier heb je de grootste glimlach.
Begrijp me niet verkeerd. Hoewel ik weet dat ik dit nooit zal kunnen overbrengen vanuit gedachten en woorden, met een 'ik' in een fysiek lichaam, wil ik hier zijn. Hier, op deze Aarde, wil ik proberen duidelijk te maken hoe eeuwig bestaan en bewustzijn er uitziet en aanvoelt. Een onmogelijkheid... maar toch... Al kon ik enkel maar 1 mens op deze planeet bereiken en deze extatische rust laten voelen, dan zou het al de moeite waard zijn om hier te zijn.
Ik heb de opties van blijven en teruggaan helder gezien. Verleden en toekomst waren 1 alsof ik alle mogelijkheden in 1 overzicht bij elkaar voor mijn ogenloze lichaam kreeg. Ja, ik heb afscheid moeten nemen van dit bewuste 1-zijn, van deze Bron. Om hier te mogen en te kunnen zijn, ween ik vaak eenzame, verweesde tranen. Niets wat ooit was geboren of gegroeid, gestorven of verwoest was mij toen vreemd. Ik kon echter niet blijven, wilde ik datgene kunnen bereiken wat ik nu dagelijks betracht.
Oh, had ik maar...
Oh, was ik maar...
Oh, kon ik toch maar...
Maar ik weet reeds dat ik alles heb wat nodig is.
